Genç yaşında başlamıştın hizmete,

Bu aşka gönül verdin öğretmenim.

Her insan erişemez bu nimete,

Bir ömür, yetmez derdin öğretmenim.

Ufkumu açıp yükledin bilgiyi,

Tüm insanlığa öğrettin sevgiyi

Bu dünyada mutluluk olsun deyi,

Nice çileler çektin öğretmenim.

Beni değil, binlerce öğrenciyi,

Nasıl bilirdin okşayıp sevmeyi,

Ben de unutmuşum sana demeyi,

Kalbime sevgi ektin öğretmenim.

Dağların zirvesi kadar yükseksin,

Daha da yüksek, yıldızlara denksin,

Bilmem, belki aysın, belki güneşsin,

Emsalin yok teksin öğretmenim.

Şimdi gördüm ki saçların ağarmış,

Sendeki o büyük bir sevda imiş,

Bu sevda son bulur diye kim demiş,

Binlerce fidan diktin öğretmenim.

Söyle seni ben nasıl unuturum,

Ömür boyu seni arar dururum,

Mahşer yerinde şahidin olurum,

Sen cenneti hak ettin öğretmenim.

Her öğrencide alın terin vardır,

Her zaman dim dik duran serin vardır

Mustafa’nın kalbinde yerin vardır,

Gönül bahçemi derdin öğretmenim.

Mustafa’m öğretmenini sevmez mi?

Kalbindeki bu sevdayı demez mi?

O da bu dünyadan göçüp gitmez mi?

Şimdi boynumu büktün öğretmenim.

Mustafa ÜNSAL